Ölüm Herkesin Sonu

Ölüm herkesin sonu,
Elbet herkes bir gün toprak olur.
Hayat bir okul, hepimiz bir öğrenciyiz,
Ölünce mezun. Hergün yeni şeyler öğretir hayat okulu, acılarıyla insanı olgunlaştırır.
Gözümü toprağa baktırır,
Yüzüm şeker dağıtsa bile, hayat mezarımı kazdırır.
Ölüm elbet çalar herkesin kapısını.
Parayla kazanır insanlar hayatını,
Parasız insanların meskenidir köprü altları.
Sevk eder suça hayat bazen insanları,
Çaresizlik hastalığıdır, bunun adı.
Yüzüme kapanır girmeye çalıştığım her kapı.
Acılar ve ölümler insanları ağlatır,
Bazen de çok şey kazandırır.
Çözüm yok ölüm kaçınılmazdır.

Nakarat 

Hayat kısa Azrail hazırda,
Kişiliğim hep karamsar.
Karanlık içinde bulunduğum oda,
Ağlamak getirmez fayda.

Şarap dertlerime en iyi çözüm,
Sigara zararlı ama alır üzüntümü,
Hayat yoksa çekilmez bir türlü,
Acılarımın üstü hep satırlarla örtülü.

Hayat zor ve acımasız.
Ölümlü dünya, o yüzden böyle gamsız.
Ağlattım sözlerimle anılarımı,
Ağlamaklı yaşıyorum,
gözyaşlarımla nefes alıyorum.
Çaresi yok biliyorum, zaten Çaresizlikle yaşıyorum!...
Gözyaşlarım tükendi artık, kalnimden ağlıyorum.
İçimi hep böyle satırlara döküyorum.
Hayat zor, herkes acılarla yaşıyor.
Acılar insanı büyütüyor.
Kalbim çok yorgun, artık uyuyor.
Bilirim, kendime kendimden başka fayda yok!